In oktober moet je het altijd maar afwachten, maar het weer was zelfs lenteachtig in Berlijn. De reden voor ons reisje was tweeledig; in de eerste plaats kwamen wij voor het Bob Dylan concert en niet geheel onbelangrijk ook om de sfeer van Berlijn te proeven.

Reclame voor Bob

Dat laatste kun je trouwens heel goed in Berlijn. De stad is vriendelijk en overzichtelijk. De prijzen in de horeca zijn in vergelijking met Nederland echt een stuk lager. Het openbaar vervoer is perfect en de treinreis vanuit Nederland is comfortabel zonder het gedoe van overstappen en dergelijke. Gemiddeld doe je zo’n zes uur over de treinreis. Als eerste hebben wij een dagkaart gekocht voor alle openbaar vervoer in de stad, die kostte voor de zones A en B 5,80 euro. Vanaf het station Bahnhof Zoo ben je eigenlijk binnen een half uur op je bestemming ergens in Berlijn. Het U- en S-baan netwerk is fijnmazig en de treinen rijden frequent. ’s Nachts om één uur is het bijna niet meer mogelijk de metro te benutten. Bussen rijden er nog wel en de taxi’s zijn niet erg duur.

U-baan Station

Allereerst zijn we naar Kurfürstendamm en naar de Gedâchtniskirche gegaan. De winkels vallen op door hun luxe uitstraling, Gucci, Mercedes en nog veel meer zijn normaal in het straatbeeld.

Kurfürstendamm en de Gedâchtniskirche

Na een lange reis en wat slenteren was het tijd voor een paar halve liters bij “Café Zeit” en een paar uurtjes later een goede maaltijd bij de “Blauerflug”. Na nog wat wandelen, was het erg gezellig in een Irish Pub in het Europa Center met veel vermakelijke karaoke optredens. De metro was echter al dicht toen wij naar buiten kwamen, maar een taxi is altijd dichtbij.

De tweede dag hebben wij eerst een Welcome Card aan geschaft, die 72 uur geldig is. En zijn toen richting Alexanderplatz ge U-baant. Alexanderplatz was één grote bouwput met de niet te missen televisietoren dominant aanwezig. In een koffiehuis konden wij even internetten om te zien of het optreden van Bob in Hamburg gisteravond een goede recensie had gekregen. Dit was natuurlijk het geval. De internetservice was gratis. Met de tram zijn we richting Unter den Linden gegaan en na een broodje bij een “Subway” konden wij deze tocht weer gesterkt vervolgen. Onderweg kom je nog veel overblijfselen van het oude DDR regime tegen. Gelukkig hebben de Berlijners veel historisch besef en hebben zij niet alle standbeelden van Stalin en c.s. omgesmolten om zodoende het gietmateriaal voor nuttiger dingen te gebruiken.

Trabby in een winkel

De stad was in een prachtige herfsttint mede door de opvallend veel bomen en parken in de stad. Trabbies (Trabant was een DDR automerk)  kom je niet meer tegen in het straatbeeld van Berlijn. In sommige winkels kom je ze nog tegen als publiekstrekker en in de souvenirshops als modelautootjes.

Een bibliotheek

Na Unter den Linden zijn wij naar de Brandenburger Tor gegaan. Ook hier veel bouwactiviteiten net als overal in Berlijn. Hier zie je veel toeristen vanuit de gehele wereld. “Check Point Charlie”, is niet meer, zoals in communistische tijden, maar wordt nog wel in ere gehouden voor de toeristen. Het Mauer Museum is hier ook, maar dat is een doel voor morgen.

Check Point Charlie

Wij hadden vandaag genoeg indrukken opgedaan en het werd tijd voor een “Berliner Kindle”, een lekker biertje trouwens. Het concert gevoel begon te kriebelen en na de inkopen te hebben achtergelaten in het hotel en de kaarten in de zak te hebben gestoken was het doel richting Treptower Park met de S-baan. Vanaf het station was het een klein wandelingetje naar de Arena, dit is wat een groot woord voor een omgebouwde fabriekshal met een poort opgetrokken uit zeecontainers, maar het eten en drinken in het schip naast de Arena was erg goed. Hier troffen wij nog meer Dylan fans. Met een paar uit Friesland hebben wij gezellig aan de tafel gezeten. Een concert beschrijving staat onder aan deze pagina. Moe maar tevreden hebben wij na het concert nog even nagepraat in een cafeetje vlakbij het hotel.

De derde dag zijn we begonnen met een ritje naar de Zoologischer Garten, hier komen veel bus- en metrolijnen bij elkaar. Vanuit hier kun je Bus 200 nemen, die rijdt dwars door de stad en is ook bij de Welcome Card inbegrepen.

Sony Center

Bij het hoofdkantoor van Sony in Europa zijn wij uitgestapt. Het Sony Center is een geweldig architectonisch bouwwerk met binnenin allemaal terrasjes en winkels met meestal luxe hebbedingen. Je hebt wel een paar uur nodig om alles te bekijken.

Met Bus 200 zijn we verder gereden tot aan het eindpunt en weer halverwege terug. Je ziet veel verschillende dingen en je kunt altijd besluiten om even uit te stappen. De Reichstag was de volgende attractie, die op het programma stond. Hier zijn we echter niet in geweest, want de rij wachtenden vonden wij te lang en alles was afgezet met dranghekken, omdat ’s avonds het leger haar zestigste verjaardag vierde. Ook was er nog één of andere Italiaanse hoogwaardigheidsbekleder in de stad, het was vergeven van de Polizei en Feldjägers.

Brandenburger Tor

Het was tijd voor het Mauer Museum, dit museum geeft gedetailleerd weer hoe het leven voor -, tijdens - en na de muur was in Berlijn. Er is ook veel aandacht voor alle ontsnappingspogingen, die zijn ondernomen. De verhalen zijn meestal echt schrijnend. Maar ook het vernuft waarmee mensen trachten te vluchten uit de DDR was groot. Dit museum is een echte aanrader.

De vierde dag zijn we naar het Technikmuseum geweest. De tijd was veel tekort om alles te bekijken, hier wordt techniek in al zijn breedte getoond.

Technikmuseum depot

Als Berlijn weer in beeld komt voor een tripje, dan moet dit museum zeker niet worden vergeten. Indrukwekkend waren de locomotief en wagon uit de tweedewereldoorlog, waarmee de Joden naar de kampen werden vervoerd. Je kunt de ellende bijna voelen. Het eten en drinken in dit museum was, zoals wij ondertussen overal hadden ervaren goed, gevarieerd en niet duur.

Technikmuseum

Om kwart voor vijf werden wij weer verwacht op het Bahnhof Zoo, om de reis naar Nederland te beginnen. Alles was keurig geregeld door de NS en de DB, de plaatsen waren gereserveerd, koffie, broodjes en ander versnaperingen waren in de restauratiewagon aanwezig.

Heenreis 24 oktober, Terugreis 27 oktober.

Het Winter's Hotel Berlijn was op loopafstand van de U- en S-baan aan de Heidelbergerplatz.

Treptow Arena, Berlijn

Capaciteit: 7500

Begintijd: 20:00 uur

ticket priizen: 50,15 - 55,90 EUR

De bandleden waren: Bob Dylan - keyboard, harp; Stu Kimball - lead guitar; Denny Freeman - guitar; Donnie Herron - violin, electric mandolin, pedal steel, lap steel; Tony Garnier - bass; George Recile - drums.

Wat een Show!

De Arena (een in onbruik geraakte bus remise) in Berlijn, was vol en na een chaotische binnenkomst begon the show maar een paar minuten te laat. Er kwamen toen nog veel mensen binnen door een gang van oude zeecontainers. De bandleden, waren allemaal gekleed in het grijs, sommigen hadden de outfit compleet gemaakt met een hoed. Het was een echte rocking, rhythm and blues band. Bob, was geheel in het zwart, zijn jasje had een rode kraag en de sjaal was wit gestippeld. Een kleine ronde zwarte hoed maakte het geheel compleet, zo te zien had hij een goed humeur. Zoals, verwacht speelde hij de gehele avond op het keyboard, bij afwisseling ook wel de mondharp. Het geluid was de gehele avond perfect.

Lay, Lady Lay was als gewoonlijk het hoogtepunt van het optreden, met sommige grappige en zelfironische teksten. De uitvoering van “It's All Right Ma, I'm Only Bleeding” was erg sterk. De twee toegiften waren: “Like a Rolling Stone”, met een geweldige solo van Dennis Freeman en “All Along The Watchtower” waarin Donnie Herron een solo speelde gelijk, ”Jimi Hendrix”. De enige akoestische song was “John Brown”, met geweldig optreden van Stu Kimball op zijn akoestische gitaar. En niet te vergeten “His Bobness” zelf. Soms meer sprekend, dan zingend, solo’s spelend op de mondharp, maar ook op het keyboard. Het feit blijft; het was weer een fantastisch concert.

Ik ben, zoals jouw misschien al is opgevallen op deze website een Tina Turner Fan en wat mij het meest opviel was, dat er tijdens de meer dan anderhalf uur of toejuichingen door het publiek er niet één keer enig oogcontact was tussen Bob en zijn publiek. Er was zelfs geen welkom, behalve dan tijdens het laatste "thank you" en de band i(ou)ntro. Sommigen in het publiek, meer gewend aan Dylan’s gedragingen merkten zelfs op, dat aan het eind van de show hij zelfs erg veel praatjes had, omdat hij niet alleen de namen van de bandleden opnoemde, maar ook waar zij vandaan komen.

De gehele avond nog eens bekijkende; Het eten in het bootrestaurant naast de Arena was zeer goed, het publiek rookte teveel en het was erg warm in de hal, maar het concert was geweldig.